بررسی نقش آندوتلیوم عروق روی پاسخهای انبساطی به ایزوپروترنول در حلقه شریانهای ریوی موش

سابقه و هدف: با توجه به نتایج مغایر به دست آمده در ارتباط با نقش آندوتلیوم در عمل انبساطی عروقی بتاآدرنوسپتور و احتمال دخالت مسیر ال آرژینین/اکسید نیتریک، این تحقیق در حلقه شریان های اصلی ریوی و اولین شاخه هایش در موش به روش تجربی انجام شد. مواد و روش ها: تحقیق به روش تجربی روی 6 موش نر نژاد wistar با وزن 300-250 گرم صورت پذیرفت. برای این منظور ابتدا با وارد کردن ضربه ای بر سر موش ها، آن ها را بی حس نموده و سپس به وسیله چاقوی جراحی سر بریده شدند. ریه به همراه قلب از بدن خارج گردید و بلافاصله در مایع کربس سرد شریان اصلی و اولین شاخه های ریه از بافت های چسبیده به آن جدا گردید. شریان ها به قطعات 4-3 میلی متر برش داده شد و بر روی دو قلاب استیل به قطر 0.2 میلی متر سوار و در حمام بافت قرار داده شد. سپس به مدت یک ساعت و به مقدار یک گرم تحت کشش قرار گرفتند. پس از مراحل فوق، آزمایشات با داروی ایزوپروترنول (iso) با غلظت های 100 پیکومول تا 10 میکرومول در حضور و در غیاب ان امگا نیترو ال آرژینین متیل استر (l-name، مهار کننده سنتز no) در حلقه شریان های با آندوتلیوم و بدون آندوتلیوم ریوی انجام و محاسبه گردید. یافته ها: ایزوپروترنول موجب انبساط حلقه شریان های ریوی (اصلی و اولین شاخه ها) با آندوتلیوم سالم و بدون آندوتلیوم و از پیش منقبض شده با 100 نانومول فنیل افرین شد. حداکثر پاسخ انبساطی به 10 میکرومول ایزوپروترنول در حلقه شریان های اصلی ریه 1.25±93.04 درصد و در اولین شاخه هایش 2.80±77.21 درصد بود (p<0.001 و unpaired t-test). پاسخ انبساطی شریان اصلی ریه در تمام غلظت های مذکور نسبت به اولین شاخه هایش بیشتر بود. l-name موجب کاهش پاسخ انبساطی حلقه شریان های ریوی با آندوتلیوم سالم به غلظت های کم iso گردید ولی اثری روی حداکثر غلظت نداشت. نتیجه گیری: نتایج به دست آمده نشان داد که اثر انبساطی شریان های ریوی موش به iso به وجود no نیاز ندارد ولی حضور عملی آندوتلیوم ممکن است پاسخ انبساطی به iso را از طریق آزاد کردن اکسید نیتریک پایه و سپس افزایش مقدار cgmp پایه در عضله صاف عروق تسهیل نماید. در این ارتباط تحقیقات بیشتر همچون اندازه گیری cgmp به منظور عیار no آزاد گردیده پیشنهاد می شود.